Advertisement
Vandaag de achtste en tevens laatste terugblik. Ik eindig de reeks met de column waarmee ik begon. Mijn vader mis ik nog iedere dag. Wat zou hij genoten hebben van de stuurkunsten van Max…Een week vol terugblikken met een lach en een traan. Waren dit alle hoogte- en dieptepunten uit 3 jaar F1only/embRACE exclusive? Nee natuurlijk niet, maar “some things are better left unsaid”. Die behoren tot de categorie sterke verhalen en zijn uitermate geschikt voor feesten en partijen, maar iets minder voor online publicatie ;-).
Ik zal altijd een ‘autosport-meisje’ blijven, zo één die bij het naderen van Spa-Francorchamps (tijdens een raceweekend) met haar hoofd uit het autoraam hangt. Niet vanwege de frisse dennengeur, maar omdat de geur van “burning rubber” iets bij me losmaakt. Dat snappen alleen echte autosportliefhebbers.
Ik switch nu van ear plugs naar “quiet please”, tennis dus. Dat lijkt een drastische wending, maar waar topsport bedreven wordt heerst een dynamische sfeer waarin het voor mij prettig werken is. Terwijl ik dit schrijf bevind ik me op de Rotterdam Open, een internationaal tennistoernooi, waarin de toptennissers van de toekomst strijden om de felbegeerde punten die nodig zijn om door te kunnen stromen naar de challengers (niveau hoger). Vandaag worden hier de kwartfinales gespeeld.
Mijn ear plugs bewaar ik op een veilige plek en gooi ik echt niet weg. Je weet het maar nooit :-). Love game! Quiet please……
Carla Schot
Twitter: @CarlaSchot
Onderstaand de column die ik in september 2013 schreef:
Formule 1 zondagen
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik als klein meisje de Formule 1 zondagen heb ervaren. Ronduit vreselijk vond ik het als mijn vader van de start tot aan de finish aan de buis gekluisterd zat. Misschien omdat ik het veel te lang vond duren of omdat ik gewoon helemaal niets van de sport begreep. De Formule 1 jaren van Piquet, Rosberg (Keke), Lauda, Prost en Senna heb ik op grote afstand en zelfs met tegenzin gevolgd.
Toen was daar het Michael Schumacher tijdperk. Prachtig vond mijn vader het. Grote bewondering had hij voor de Duitser die zichzelf zevenvoudig wereldkampioen mag noemen. Waarom weet ik niet, want ik was geen Schumacher fan, maar ergens in het “Schumi” tijdperk is bij mij de knop omgegaan. Ik weet nog dat ik mijn vader vroeg waarom hij de moeite nam er twee uur voor uit te trekken om naar een Grand Prix te kijken waarvan je toch al vrijwel zeker wist wie hem ging winnen, maar ik keek wel mee, van de start tot aan de finish. Enigszins saai vond ik het eerlijkheidshalve wel om Schumacher zo vaak in het midden van dat podium te zien staan, maar ik had toch veel respect voor de prestaties van de, in die tijd, oppermachtige Duitser.
Daarna volgden enige jaren waarin ik gematigd geïnteresseerd was in de Formule 1, totdat ik besloot mijn man eens te verrassen met een echt leuk verjaardagscadeau: kaartjes voor de Grand Prix van België. Vanaf het moment dat ik de kaarten in huis had kwam alles weer boven. Iedere race werd door mij gevolgd en voor het eerst had ik ook zelf een favoriete coureur. Kortom, het pakte me, het raakte me, ik was verkocht!
Het heeft er alle schijn van dat we nu in het Vettel tijdperk zitten. Niets of niemand lijkt de Duitser in de weg te staan om dit seizoen voor de vierde keer wereldkampioen te worden. Mijn vader mag het helaas niet meer meemaken, maar ons vijfjarig zoontje kijkt nu al iedere race, van de start tot aan de finish, uitermate geboeid mee.
“Pappa, jammer dat ik nooit samen met jou een Grand Prix heb mogen bezoeken. Er gaat namelijk niets boven de live beleving van het geluid van 22 Formule 1 motoren en de geur van brandend rubber. Het is zo intens en krachtig dat ik goede hoop heb dat je er bijna wel iets van mee moet krijgen daarboven.”
